KOŃ PRZEWALSKIEGO

POCHODZENIE: Zachodnia Mongolia i Chiny. Koń Przewalskiego został odkryty w 1879 roku przez rosyjskiego badacza N.M. Przewalskiego podczas ekspedycji naukowej, a w 1881 roku nazwany jego imieniem przez zoologa J. Polakowa. Uważany dziś za przodka dzisiejszych koni domowych.

REINTRODUKCJA: Te prawie całkowicie wymarłe dzikie konie dobrze rozmnażają się w dużych ogrodach zoologicznych. Wyhodowane zwierzęta zostały ponownie osiedlone w swojej ojczyźnie i znajdują się pod ścisłą ochroną.

WZROST: 122 do 140 cm.

UMASZCZENIE: Typowo dzikie, tzn. bułane w różnych odcieniach, z charakterystycznym pręgowaniem na nogach, ciemną pręgą na grzbiecie. Konie Przewalskiego mają jasny pysk.

POKRÓJ: Ciężka głowa z wysoko osadzonymi małymi oczami; krótka, nisko osadzona szyja, beczkowata klatka piersiowa, opadając część krzyżowa, krótkie nogi i wysokie nadpięciach, na wszystkich czterech kończynach występują kasztany; grzywa krótka, stojąca.

MUSTANG

POCHODZENIE: Pustynne tereny na zachodzie USA, na pograniczu z Meksykiem. Przed 8000 lat konie na kontynencie Amerykańskim całkowicie wymarły, wolno żyjące konie nie są więc prawdziwymi dzikimi końmi. Pochodzą od hiszpańskich i portugalskich koni hodowlanych, które dotarły na kontynent amerykański dopiero w XVI wieku.

WZROST: 140 do 150 cm.

UMASZCZENIE: Różnorodne ubarwienie, włącznie ze srokatymi i palomino (odmiana umaszczenia izabelowatego z typową białą grzywą i ogonem).

POKRÓJ: Głowa o wyrazie typowego konia hiszpańskiego; silna, muskularna szyja, bujna grzywa i ogon; silne, mocne kończyny, krępa, prymitywna budowa ciała ; szeroki zad.

CHARAKTER: Zachowanie wybitne instynktowne, koń inteligentny, odważny skłonny do walki.

BRUMBY (australijski koń z buszu)

WYSTĘPOWANIE: W Australii w Queensland, na zachód od miejscowości Brisabne.

WZROST: 140 do 150 cm.

UMASZCZENIE: Różnorodne

OPIS: Dziko żyjące konie australijskie są prawie przeciwieństwem amerykańskich mustangów. Pod koniec XVIII wieku pierwsze konie dotarły do Australii poprzez południową Afrykę. Podczas "gorączki złota" (około roku 1850) wiele koni uciekło swoim właścicielom i zdziczało. W ten sposób powstała rasa koni z buszu, która uważana była przez hodowców za "niepełnowartościową". Z obaw przed szkodami, australijscy farmerzy, podobnie jak amerykańscy koledzy, bezlitośnie tępili dzikie konie ;( Brumby ratowały się przed człowiekiem błyskawiczną ucieczką do buszu, gdzie farmerzy nie mogli ich dopaść.

KOŃ Z CAMARGUE

POCHODZENIE: Camargue (kraina w delcie Renu nad Morzem Śródziemnym w południowej Francji).

WZROST: 135 do 145 cm.

UMASZCZENIE: Białe ze srebrzystym odcieniem, ogon i grzywa białe.

POKRÓJ: Mocna, ciężka głowa o inteligentnym wyrazie; bardzo mocna, silna budowa ze stromą, prostą łopatką; spadzisty zad (zad ośli); mocne, odporne kopyta; gęsta grzywa i ogon; długa grzywka opadająca na czoło.

CHARAKTER: Przystosowany do klimaty śródziemno morskiego panującego w delcie Renu i znacznego zasolenia powietrza, konie z Camargue są silne, mocne, mało wymagające, długo wieczne i zdolne przystosowywać się do trudnych warunków bytowania; wykorzystywane czasami przez pasterzy jako konie pasterskie i do pracy przy dzikich buhajach.